Μαρία Κοτζακόλιου, Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020
Το τελευταίο διάστημα γίνεται μεγάλος ντόρος για την έναρξη της σχολικής χρονιάς, πότε και με ποιους όρους θα γίνει.
Πέρα από το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία, από το εάν θα φορούν μάσκα ή όχι τα παιδιά και από ποια ηλικία, για τον κόσμο της υπαίθρου εγείρονται κι άλλα, ίσως πιο σοβαρά ζητήματα.
Πριν από κάποιους μήνες είχαμε αναδείξει το θέμα μιας νεαρής μητέρας και κτηνοτρόφου από την περιοχή των Πρεσπών, η οποία δεν μπορούσε να στείλει τα παιδιά της σχολείο γιατί είχε σταματήσει η χρηματοδότηση για την μεταφορά των παιδιών με ταξί.
Το να τα μετακινεί η ίδια κάθε μέρα ήταν πρακτικά αδύνατο, καθώς το κοπάδι έχει τις ανάγκες του και θέλει συνεχή ενασχόληση, ειδικά τα πρωινά.
Επίσης, η νεαρή γυναίκα ζει σε χωριό όπου τα μοναδικά παιδιά είναι τα δικά της, χωρίς δυνατότητα συναναστροφής με άλλα παιδιά. Άρα, το να πηγαίνουν σχολείο, πέρα από το μαθησιακό κομμάτι, παίζει ρόλο για την κοινωνικοποίηση και την ψυχική τους υγεία.
Σαφέστατα τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές ανά την Ελλάδα. Ζευγάρια που επιλέγουν την αγροτική και κτηνοτροφική ζωή, βρίσκονται μπροστά σε τέτοιου είδους προβλήματα, που για άλλους είναι αυτονόητα δεδομένα.
Και ξανά ερχόμαστε στο ίδιο θέμα, που δεν θα πάψουμε ποτέ να τονίζουμε. Να μην αγνοείται ο πρωτογενής τομέας ΚΑΙ σε αυτό το θέμα. Να δοθούν οι ίδιες ευκαιρίες στα παιδιά της υπαίθρου στη μάθηση. Να υπάρχουν δάσκαλοι στα σχολεία – και δη στις ακριτικές και μειονεκτικές περιοχές – χωρίς καθυστερήσεις , όπως, επίσης, να προβλέπονται έγκαιρα οι ανάγκες για την μετακίνηση των μαθητών, με τις ανάλογες χρηματοδοτήσεις.
Στα πλαίσια της πανδημίας, λοιπόν, να μην αγνοούμε ότι δεν πρέπει να είναι το μοναδικό μέλημα του Υπουργείου Παιδείας τα μέτρα προφύλαξης για τον κορωνοϊό, αλλά και η δυνατότητα να παρακολουθήσουν όλα τα παιδιά τα μαθήματά τους. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση να χρειαστεί να κάνουν τα παιδιά διαδικτυακά μαθήματα, γιατί ακόμη κι αυτό είναι απαγορευτικό, καθώς αρκετές ακριτικές περιοχές δεν διαθέτουν καν δίκτυα που να υποστηρίζουν τη χρήση διαδικτύου.
Προσωπικά δεν ελπίζω σε θαύματα, αλλά πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να στηριχθεί ο πρωτογενής τομέας και οι νέοι άνθρωποι του χώρου, για να συνεχίσει η ύπαιθρος να έχει «ζωή» και συνέχεια. Για να μην σταματήσει η παραγωγή σε μερικά χρόνια από τώρα. Γιατί μπορεί να γίνονται οι όποιες «θυσίες» και προσπάθειες για τον τουρισμό, αλλά να μην ξεχνούν οι κυβερνώντες (προηγούμενοι, τωρινοί κι επόμενοι) ότι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας είναι ο πρωτογενής τομέας.

Μαρία Κοτζακόλιου
