“Μια τζούρα δηλητήριο, σε κάθε ανάσα…”

Ο Δημήτρης Στριλάκος είναι δημοσιογράφος, με μοναδική γραφή και παρουσίαση θεμάτων. Σας παραθέτουμε την δίκη του εκδοχή για τις πυρκαγιές και πώς οι αλλαγές στον πρωτογενή τομέα – κι όχι μόνο – επηρεάζουν τα δάση και τα βουνά.

“Αυτή τη φορά η μεγάλη φωτιά στη Μάνη, «έκαιγε» και δικούς μου ανθρώπους…

Στο τηλέφωνο άκουγα λαχανιασμένες φωνές και αγωνίες, πνιγμένες από τους καπνούς που ζώνουν τα χωριά τους.

Ξέρω ανθρώπους που έκλαιγαν εκείνη την πρώτη νύχτα της φωτιάς . Μόνο που τα δάκρυά τους δεν ήταν αρκετά για να σβήσουν τη φωτιά. Και ο αέρας τους μια τζούρα δηλητήριο σε κάθε ανάσα…

Και τώρα; Πως άναψε η πρώτη σπίθα; Ήταν κάποιο λάθος; Ήταν κάποιος άρρωστος πυρομανής; Ήταν ένας απρόσεκτος βοσκός που ήθελε καινούργιο χόρτο; Ήταν οικοπεδοφάγοι, ήταν προβοκάτορες, ήταν… πράκτορες ξένων δυνάμεων, ήταν επιχειρηματικά συμφέροντα, τι ήταν;

Μπορεί κάτι από αυτά, μπορεί και τίποτα!

Κάθε φορά που ξεσπάει μία μεγάλη πυρκαγιά, τα ίδια ερωτήματα τίθενται: ήταν οι αντιεξουσιαστές; Ήταν οι χουντικοί και οι τεταρτοαυγουστιανοί; Ήταν οι Τούρκοι; Ήταν κάποιες μυστικές υπηρεσίες που μας επιβουλεύονται; Ήταν… οι εξωγήινοι;

Είναι απολύτως βολική η εκδοχή ότι, μία τεράστια «συνωμοσία» καίει κάθε καλοκαίρι την Ελλάδα. Εγώ είμαι από αυτούς που δεν την πιστεύω, έστω κι αν ξέρω ότι υπάρχουν και «βαλτές» φωτιές.

Τα γύριζα συχνά αυτά τα δάση με ρουπάκια και βελανιδιές που έχει η «έξω Μάνη». Έχω σύρει πολλές φορές εκεί τα βήματά μου τους χειμώνες, και τα ξέρω…

Ώριμα δάση, αφρόντιστα, έτοιμα να καούν στην πρώτη κακιά στιγμή, στο πρώτο λάθος ή στην πρώτη ανθρώπινη επιβουλή ήταν. Όποιος ξέρει δυο πράγματα από δάση, έβλεπε την καύσιμη ύλη που συσσωρευόταν για χρόνια. Έβλεπε τον ώριμο υπόροφο, έβλεπε τα δένδρα που ετοίμαζαν την ανάφλεξή τους, έβλεπε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου!

Η φωτιά ήταν μοιραίο πως κάποτε θα ξεσπούσε, είτε γιατί θα την έβαζε σκόπιμα κάποιο χέρι, είτε γιατί θα γινόταν κάποιο λάθος, είτε γιατί οι φλόγες είναι μέρος του κύκλου της ζωής στα μεσογειακά οικοσυστήματα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα: μία ύπαιθρος αφρόντιστη και εγκαταλειμμένη, περιμένει να καεί στην πρώτη κακιά στιγμή!

Τώρα πια υπάρχει περισσότερη καύσιμη ύλη στην ύπαιθρο, από τότε που εκεί ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι και βοσκούσαν χιλιάδες αιγοπρόβατα.

Τα εγκαταλειμμένα χωράφια και οι παραμελημένοι βοσκότοποι, μετατρέπονται σήμερα σε προσανάμματα της κάθε νέας φωτιάς.

Τα φροντισμένα χωράφια μίας άλλης εποχής, δρούσαν κάποτε σαν αντιπυρικές ζώνες. Όταν, όμως, τα χωράφια λογγώνουν, τότε δρουν… σαν πυρογέφυρες, επιτρέποντας στην φωτιά να εξαπλωθεί και να περάσει πολύ πιο γρήγορα.

Κάποτε η γενιά των ανθρώπων της υπαίθρου κυκλοφορούσε νύχτα – μέρα με ένα κλαδευτήρι ή ένα πριόνι στο χέρι: άνοιγαν το μονοπάτι, κλάδευαν την κλάρα για τις γίδες, έκοβαν τα καλάμια που φούντωναν στους όχτους, έκοβαν τα βάτα και τα τσιποκάλαμα για σανό των αλόγων, έκοβαν τα πουρνάρια για την κουζίνα και τον ξυλόφουρνο…

Η προηγούμενη γενιά δεν είχε αεροπλάνα, δεν είχε πυροσβεστικά ή ελικόπτερα, είχε όμως χέρια χοντρά από το κλαδευτήρι και τη δουλειά στην ύπαιθρο.

Ήξεραν πως αν δεν αραιώσεις το λόγγο, αυτός θα καεί και θα… σε κάψει. Και καύσιμη ύλη δεν έμενε ποτέ για να καεί!

Σήμερα, ούτε υλοτόμοι υπάρχουν, ούτε ρετσινάδες, βοσκοί, καλλιεργητές ή καρβουνιάρηδες. Και για χρόνια οι λόγγοι φούντωσαν, οι δρόμοι έκλεισαν από τη βλάστηση, ο παλιός τρόπος ζωής χάθηκε, χωρίς να αφήσει πουθενά τη συσσωρευμένη γνώση του.

Οι πιο φονικές μάχες του Εμφυλίου, διεξήχθησαν το καλοκαίρι του ΄49 στον Γράμμο. Εκεί έπεσαν και οι πρώτες ναπάλμ στην ιστορία των εθνών. Ο Γράμμος όμως δεν κάηκε τότε, κάηκε πριν μερικά χρόνια!

Στην Πελοπόννησο, την περίοδο των ανθρωποσφαγών του εμφυλίου και οι δυο πλευρές χρησιμοποιούσαν την φωτιά, ως «τακτικό» όπλο. Ουδέποτε, όμως, τα δάση της Λακωνίας, της Αρκαδίας ή της Ηλείας αναφλέγονταν όπως σήμερα…

Αν απορείτε, ψάξτε πόσοι άνθρωποι και πόσα κοπάδια ζούσαν από το δάσος τότε και πόσοι τώρα…

Το μωσαϊκό της υπαίθρου άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά εμείς μείναμε κολλημένοι στα Καναντέρ και στα ελικόπτερα, που έχουν και… μεγάλες μίζες!

Αφήσαμε τη «μάχη» να τη δίνουν μόνο οι πυροσβέστες, γιατί δεν θελήσαμε ποτέ να δούμε κατάματα την αλήθεια…

Η ύπαιθρος και τα χωριά μας καίγονται επειδή η Πολιτεία δεν φρόντισε ποτέ να διαχειριστεί τα μεσογειακά δάση μας. Επειδή πιστώσεις για την απαξιωμένη Δασική Υπηρεσία δεν υπάρχουν, επειδή τα κατά τόπους Δασαρχεία έχουν χάσει το ρόλο τους, επειδή, επειδή…”

Δημήτρης Στριλάκος, δημοσιογράφος

Post Views: 846

Βιογραφικό
Τελευταίες δημοσιεύσεις

Agrovoice News

Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα, οδηγούν όλο και περισσότερους νέους, κυρίως, ανθρώπους να ασχοληθούν με τον αγροτικό τομέα. Αυτή ήταν και η αρχική μας σκέψη για την ίδρυση και λειτουργία αυτού του διαδικτυακού μέσου. Η ενημέρωση, με απλό και κατανοητό τρόπο αναφορικά με τον αγροτικό χώρο, αλλά και με κάθε τι που έχει σχέση με την ύπαιθρο.