Μαρία Κοτζακόλιου, Παρασκευή 18 Ιουνίου 2021
Να τη!! Χαμογελαστή, ευδιάθετη, γεμάτη ενέργεια!!
Έφτιαξε μια θηλιά, πέρασε το σχοινί μέσα, το τράβηξε δυνατά κι έδεσε τις κυψέλες που είχε βάλει στο φορτηγό.
«Πάμε!» είπε χαμογελώντας. Ξεκινήσαμε για τον Ταΰγετο, μέσα στα έλατα, όπου είναι τα μελίσσια της. Η φύση έχει έναν μοναδικό τρόπο να τονίζει τα χρώματα των δέντρων, των λουλουδιών, των φυτών. Την κοιτώ κι αβίαστα ξεκινά η αφήγησή της.
«Είμαι η Έρη Καβρίκα, μητέρα 4 παιδιών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Από μικρή αγαπούσα τα ζώα, αλλά οι γονείς μου δεν ήταν σύμφωνοι με την συνύπαρξή τους μαζί τους.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά, μου δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργήσω τη δική μας φάρμα στο χωριό του άντρα μου, με τα δικά μας ζώα, αλλά και την παραγωγή αγνών προϊόντων.
Στόχος ήταν και είναι να προσφέρω, πρωτίστως στην οικογένειά μου, τροφές μακριά από φυτοφάρμακα και ανθρώπινες παρεμβάσεις. Έτσι, αποφάσισα να έχουμε και το δικό μας μέλι.
Πώς θα το έκανα αυτό χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις και την ανάλογη εμπειρία; Χρειάστηκε, λοιπόν, να το ψάξω.
Διάβασα το πρώτο μου βιβλίο και παρακολούθησα ένα μελισσοκομικό σεμινάριο που έλαβε χώρα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Στο ξεκίνημα, εφοδιάστηκα με 5 μελίσσια, τα οποία εγκατέστησα στο κτήμα. Δεν είχα στο μυαλό μου να τα μετακινήσω, αλλά να έχω μέλι που παράγεται μέσα στο κτήμα μου. Απ’ όλες τις ενασχολήσεις μου, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή η μελισσοκομία.
Τα παρακολουθούσα την ημέρα το πως έπεφταν βαριά μπροστά στις πόρτες και πως ήταν γεμάτα τα ποδαράκια τους με γύρη. Το σούρουπο πήγαινα στις κυψέλες κι έβαζα το αφτί μου κοντά για να ακούσω την αδιάκοπη βουή τους και μύριζα τις μυρωδιές που αναδύονταν από τις κυψέλες. Θα μπορούσα να κοιμάμαι δίπλα τους!! Για τόσο μεγάλη αγάπη μιλάμε!!
Αγόρασα την στολή, το καπνιστήρι μου και μια φορά την εβδομάδα τα επιθεωρούσα. Τα έβλεπα να αναπτύσσονται και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη ενώ κάθε φορά πρόσθετα κι ένα πλαίσιο. Ήρθε η στιγμή που άνοιξα την κυψέλη και ήταν γεμάτη πλαίσια και μέλισσες. Την ξανά έκλεισα αμέσως. Οι γνώσεις μου από το βιβλίο δεν ήταν αρκετές για να μπορέσω να περάσω στο επόμενο βήμα. Αποφάσισα και πήγα να μαθητεύσω δίπλα σε έναν μελισσοκόμο από γειτονικό χωριό. Βοηθώντας τον, απέκτησα σιγά σιγά την εμπειρία για την διαχείριση των δικών μου μελισσιών. «Κόψαμε» τα μελίσσια μου κι έγιναν 9, με σκοπό να γίνουν μικρότερα και να μπορώ να τα χειριστώ πιο εύκολα.
Ενώ δεν σκεφτόμουν καν να μετακινήσω τα μελίσσια στο βουνό, διαπίστωσα ότι αυτό έπρεπε να γίνει για να μπορέσω να έχω παραγωγή. Είμαι παιδί της θάλασσας, δεν είχα επαφή με το βουνό. Ακολούθησα τον μελισσοκόμο, στον οποίο μαθήτευα δίπλα του, στην πρώτη επιθεώρηση των μελισσιών του στο βουνό. Ανεβαίνοντας, αφήσαμε το τελευταίο χωριό, οδηγήσαμε σε χωματόδρομο, μακριά από κόσμο και τον πολιτισμό, σε δύσκολο δρόμο, μέσα στην καρδιά της φύσης.
Πρωτόγνωρη κατάσταση, η οποία μου δημιούργησε φόβο, καθώς την επόμενη φορά, την διαδρομή αυτή ,θα πρέπει να την κάνω μόνη μου, έχοντας αποφασίσει να μετακινήσω κι εγώ τα δικά μου στο βουνό. Δεν είπα τίποτα στον μελισσοκόμο, αλλά σκέφτηκα ότι αν ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ και να κρατήσω τα μελίσσια μου, έπρεπε να ξεπεράσω τον φόβο μου . Κι αυτό κάνω.
Απολαμβάνω, πλέον, αυτές τις επιθεωρήσεις . Γεμίζει το μάτι μου ωραίες εικόνες , η ψυχή ηρεμεί και αφουγκράζομαι την φύση με τα χρώματα κι αρώματά της.
Στόχος μου ήταν πάντα η ποιότητα κι όχι η ποσότητα, γι’ αυτό έκανα το επόμενο βήμα κι ενέταξα τα μελίσσια μου στη βιολογική μελισσοκομία. Το μέλι μου πήρε την έγκριση της TUV AUSTRIA HELLAS καθώς είναι αγνό, μακριά από φάρμακα και ρύπους. Έφτιαξα το μελισσοκομείο, με όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές, για να βγάζω και να τυποποιώ το μέλι μου.
Στην πορεία μου αυτή, υπήρχαν πολλές φωνές που έλεγαν τόσο για το κτήμα μου όσο και για τα μελίσσια μου ότι δεν θα τα καταφέρω. Τα λόγια αυτά δεν με άγγιξαν ποτέ. Πάντα σκέφτομαι ότι αφού μπορεί ο άλλος, μπορώ κι εγώ. Μπροστά μου υπάρχει ένα μεγάλο θέλω, άρα κι ένα μπορώ!!
Η μελισσοκομία για μένα είναι κάτι μαγικό. Δουλεύεις μέσα στη φύση και ανοίγοντας την κυψέλη, σε πλημμυρίζουν τα αρώματα του μελιού. Θαυμάζω την οργανωμένη κοινωνία των μελισσών. Η κάθε μία έχει τον ρόλο της και τον ακολουθεί πιστά. Η πρώτη ομάδα θα βγει το πρωί για να φέρει νερό, η άλλη θα φροντίζει τα μικρά, η άλλη τη βασίλισσα, η άλλη θα φέρει μέλι κι η άλλη γύρη. Μην ξεχνάμε ότι η κάθε μέλισσα πηγαίνει μόνο στο ίδιο είδος λουλουδιού κι έτσι γίνεται η επικονίαση. Μία μέλισσα ζει 40 ημέρες και παράγει συνολικά στη ζωή της 1 γραμμάριο μέλι. Πόσο πολύτιμο είναι αυτό!! Πόσο πολύτιμες είναι οι ίδιες οι μέλισσες.
Από την διαπίστωση αυτή αποφάσισα να ονομάσω το μέλι μου «Μελίτιμο». Μέλι και πολύτιμο. Πόσο πολύτιμη είναι η κάθε σταγόνα του!!»
Πέρασε η ώρα και φτάσαμε σε μια υπέροχη πλαγιά του Ταΰγετου γεμάτη έλατα. Η ομορφιά και η ηρεμία της φύσης, απίστευτη. Τα μάτια της λάμπουν από χαρά. Φορά τη στολή της, παίρνει το καπνιστήρι της και ξεκινά τη δουλειά.
Φορώ κι εγώ τη στολή για να μπορώ να παρακολουθήσω και να πλησιάσω μαζί της την κυψέλη. Καπνίζουμε το μελίσσι, ανοίγουμε το καπάκι και βλέπουμε τις μέλισσες που είναι πάνω ακόμη κι απ’ τα πλαίσια. Το άρωμα του μελιού πλημμύρισε τις αισθήσεις μας. Είδαμε την κοινωνία τους , πλαίσια με μέλι, με γόνο, με γύρη και η εφορία που σου δημιουργούν δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λόγια. «Σε λίγες μέρες έχουμε τρύγο», είπε.
Η δουλειά στο βουνό ήταν κάτω από τον ήλιο, εμείς κλεισμένες μέσα στη στολή, αλλά ήταν τόσο ευχάριστα! Εμπειρία μοναδική.
Στην επιστροφή τα λόγια ήταν λίγα. Γέμισα με εικόνες, αρώματα, χρώματα, γνώση για κάτι που μου ήταν ξένο. Διαπίστωσα ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να το θέλεις πολύ και να δουλέψεις σκληρά γι’ αυτό. Το κυριότερο, ίσως, είναι να ξεφύγεις από τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό σου και να διευρύνεις τον τρόπο σκέψης σου. Κατάλαβε την έκρηξη συναισθημάτων μέσα μου και με άφησε να χαθώ στις σκέψεις μου, μ’ ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.
Μαρία Κοτζακόλιου
