Μαρία Κοτζακόλιου, 09/11/2019
Εδώ και κάποιες δεκαετίες γίνεται διαρκώς λόγος για την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τις προκλήσεις που καλείται η Ε.Ε. να αντιμετωπίσει ανά περιόδους στον πρωτογενή τομέα.
Δίνονται αρκετά χρήματα από τον Ευρωπαϊκό κορβανά, ενώ για την νέα ΚΑΠ αρκετοί Υπουργοί Γεωργίας, μεταξύ αυτών και ο Έλληνας Υπουργός, εισηγήθηκαν την αύξηση των κονδυλίων.
Στο εσωτερικό της χώρας μας προωθούνται και κατανέμονται σημαντικές επιδοτήσεις για την ενίσχυση των αγροτικών επιχειρήσεων, αλλά και τις πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων, που στα πλαίσια επαγγελματικής αποκατάστασης, οδηγούνται στον πρωτογενή τομέα, επενδύοντας σε αυτόν, παραμένοντας ή επιστρέφοντας στην επαρχία.
Μπορεί να παρουσιάζεται ως μια καλή ευκαιρία η ύπαρξη επιχορηγήσεων – επιδοτήσεων, αλλά ουσιαστικά δεν είναι για όλους.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους ακριτικών και παραμεθόριων περιοχών, οι καταστάσεις δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικές, καθώς δεν γίνεται σωστός καταμερισμός αυτών των επιδοτήσεων.
Υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις :
- Κάποιοι λαμβάνουν επιδοτήσεις εκμεταλλευόμενοι κενά και «παραθυράκια» των προγραμμάτων, με σκοπό μόνο την οικονομική απολαβή κι όχι την ίδια την επένδυση. Πρακτική που παρατηρείται εδώ και πολλά χρόνια, ενώ έχουν έρθει στο «φως της δημοσιότητας» αρκετές τέτοιες περιπτώσεις.
- Αρκετοί νέοι άνθρωποι συμμετέχουν στα προγράμματα έχοντας ήδη τις βασικές υποδομές από τους γονείς ή από συγγενικά τους πρόσωπα, δίνοντας μια άλλη δυναμική στις επιχειρηματικές τους δυνατότητες, καθώς αποκτούν ρευστό που τους βοηθά σε νέα ανοίγματα.
- Είναι, όμως, και μια σημαντική μερίδα νέων που δεν έχει καμία απολύτως υποδομή και καλείται να στήσει την αγροτική ή κτηνοτροφική της μονάδα από την αρχή. Οι επιδοτήσεις που δίνονται γι’ αυτούς τους νέους – κι όπως μας αναφέρουν οι ίδιοι- δεν αρκούν για την εκπόνηση μελετών, την αγορά ζωικού κεφαλαίου και την κτιριακή υποδομή, με αποτέλεσμα να προβούν είτε σε σύναψη δανείου με Τράπεζες, είτε σε δανεισμό από το κοντινό τους περιβάλλον.
Αποτέλεσμα; Ένας φαύλος κύκλος οικονομικών υποχρεώσεων, που «στραγγίζουν» το όποιο κέρδος, αλλά και την δυνατότητα ανάπτυξης της επιχείρησης, βυθίζοντάς τους στα χρέη.
Ένα επίσης σημαντικό ζήτημα, που μας έθεσε η κα. Κυριακή Κυρκοπούλου (νέα αγρότισσα και κτηνοτρόφος) είναι τα πολλά ιδιοκτησιακά προβλήματα αγροτεμαχίων, στα οποία δεν έχουν ξεκαθαριστεί οι τίτλοι ιδιοκτησίας και οδηγούν σε χρηματικές κυρώσεις όταν γίνονται έλεγχοι από τους διαχειριστές – φορείς των προγραμμάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αν σε περίπτωση η όλη επένδυση δεν είναι κερδοφόρα και χρειαστεί να σταματήσουν το όλο εγχείρημα και να αποχωρήσουν από την πλήρη υλοποίηση του επιδοτούμενου προγράμματος, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο εξαιτίας αρκετών οικονομικών επιβαρύνσεων.
Οι νέοι κτηνοτρόφοι στην παραμεθόριο περιοχή της Φλώρινας επισημαίνουν ότι όντας σε μεγάλη απόσταση από τα αστικά κέντρα κι ανεβάζοντας το κόστος συλλογής του γάλακτος για τις εταιρείες, αναγκάζονται να πουλήσουν φθηνότερα το γάλα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα κέρδους.
Τα προβλήματα είναι πολλά, όπως μας δήλωσε με πικρία η κα. Κυρκοπούλου.
Ξεκινώντας από την γραφειοκρατία, την δυσκολία εξεύρεσης εργατών γης, το ασύμφορο της απασχόλησης νόμιμων εργατών (πολλά τα έξοδα για τις ασφαλιστικές εισφορές), τα πολλά κριτήρια για την ένταξη στα προγράμματα.
Βασικά αιτήματα αυτών των νέων είναι:
- Αξιοκρατικά κριτήρια για την ένταξη στα προγράμματα και στις διαδικασίες επιδότησης.
- Το κράτος να είναι αρωγός στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κι όχι μόνο φορό – εισπράκτορας.
- Όσοι είναι καλοπληρωτές και συνεπείς στις φορολογικές και λοιπές τους υποχρεώσεις, να χρήζουν καλύτερης αντιμετώπισης και να απολαμβάνουν φοροελαφρύνσεις, σε αντίθεση με τους κατά συνθήκην κακοπληρωτές.
- Να ενισχυθούν με προγράμματα οι ακριτικές και παραμεθόριες περιοχές, για να μπορέσουν οι νέοι να παραμείνουν σε αυτές και να αναπτυχθούν επιχειρηματικά.
Η ύπαιθρος χρειάζεται στήριξη από τους κρατικούς φορείς, όχι μόνο υπό τη μορφή προγραμμάτων, αλλά επίλυσης πρακτικών ζητημάτων που έχουν να κάνουν: με την ποιότητα ζωής τους, με την λειτουργία σχολείων, την ύπαρξη διαδικτύου (σε κάποιες περιοχές δεν υπάρχει wifi, πάρα μόνο mobile internet), την δημιουργία Κέντρων Υγείας για την ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας σε ζητήματα περίθαλψης, δημιουργώντας, έτσι, ελπίδες για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Για να μην βλέπουν την ζωή τους να εξελίσσεται ως το «Βαλς των χαμένων ονείρων»!!
Μαρία Κοτζακόλιου
